Zelf zou ik het beschrijven als "nostalgisch", vraag je het aan mijn man zal hij het eerder omschrijven als verzamelwoede. Alles kan ik nog wel ooit ergens eens voor gebruiken, denk ik toch altijd met propvolle kasten, kelders en soms zelfs livings tot gevolg. Och ik troost me met de gedachten dat ik er niks aan kan doen, dat ik het thuis met de paplepel heb binnengekregen. Want ja, het huis van Bommie en Bompie Muis is hetzelfde lot beschoren. En ik moet mijn man gelijk geven dat ik nooit de tijd zal hebben om met al die verzamelde spullen nog ooit iets te doen en ja er zit veel rommel bij. Maar dan komt het moment dat je tussen al die spullen zo eens iets tegenkomt waardoor je hart smelt. Enkele weken geleden was zo'n moment daar, ik kwam op zolder mijn eigen kinderwiegje tegen. Zou dat niet mooi zijn, mijn kleine Mieke Muis in mama's wieg? En jawel zo geschiedde het. De oude versleten omranding belande (zonder recyclage) in de vuilbak, mooie nieuwe stofjes werden gekozen, geknipt (fout geknipt blijkbaar), opnieuw geknipt, nogmaals herknipt en uiteindelijk gestikt tot ... tada....
Een wiegje voor mijn kleine Mieke Muis, een nieuwe cirkel rond gemaakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten