Een Muis, een Beer en nog veel meer

Het liefst van al zou ik ze allemaal in de vrije natuur zien. Veel soorten worden echter bedreigd omdat hun territorium steeds kleiner wordt of er intens op hun gejaagd wordt. Bescherming van soorten in hun originele habitat is dan ook bijzonder belangrijk, maar ook dierentuinen kunnen hierin een aanzienlijke rol spelen. Wanneer door bijvoorbeeld een natuurramp een volledige groep dieren van een soort op een bepaalde plek verdwijnt, gaat er samen met hen ook een stukje van de genetische variatie verloren. Dankzij de kweekprogramma's in dierentuinen wordt er toegezien op het behoud van een zo groot mogelijke genetische variatie, zodat in geval van nood deze in het wild weer uitgebreid kan worden. Ik hou dus niet van de kooien, een dierentuin zal me daarom altijd een beetje een dubbel gevoel geven. Maar ben wel blij dat ik mijn kinderen nog kan laten genieten van al de pracht die onze wereld te bieden heeft. Het is niet alleen heel leuk, maar maakt het voor de kinderen ook een beetje tastbaar waarom we als gezin bepaalde "ecologische" beslissingen nemen.

We gingen dus naar de zo, de Olmse zoo, op een tiental kilometer van de deur. Naast een Kleine beer en een Mieke Muis (mama's favorietjes) zagen we er ook veel welpen van verschillende katachtigen, een schattige wasbeer, een luie bruine beer en roze ibissen. Muis' favoriet was de neusbeer, hoewel de giraffen toch ook indruk wisten te maken. 

Ik herinnerde me deze zo vooral als verouderd en met triestige kooien. Bij aankomst werd dit beeld bevestigd en hadden we misschien zelfs even spijt dat we gekomen waren, maar gelukkig zetten we door. Want hoewel sommige stukken best een fikse opknapbeurt kunnen gebruiken zijn er ook bijzonder leuke delen in deze zoo. Zo kon je in de tropenhal tussen de slingerplanten en bananen de mooiste vogels ontdekken, in het berenbos volgden we het pad over het verblijf van de beren en de wolven en amper een halfuurtje later stonden we op gelijke hoogte met de giraffen. Muis wilde de speeltuin nog verkennen en zo was de dag om zelfs voor we alle dieren zagen. Ik vermoed dus dat ze ons daar nog wel eens zullen terugzien.

Kleine Beer

Cliché maar waar, kleine Beren worden groot. Ze starten met vaste voeding, eten boterhammen, kunnen plots zitten en doen pogingen tot kruipen. Gelukkig drinken ze ook nog gezellig melkje bij mama en houden ze van knuffelen als ze ziek zijn.

Er werd een Kleine Beer geboren

Ik vertelde u eerder al dat we reeds een bewogen tijd achter de rug hebben, en dit onder andere door de komst van een Kleine Beer in ons leven. Een week eerder dan gepland, geniepig in het midden van de nacht was ze er plots.  

Het (korte) verhaal van haar geboorte: 's ochtends op controle, 2 cm ontsluiting maar zeker bij een tweede kindje blijkbaar geen reden om ook maar te vermoeden dat het zo snel kan gaan. Mama kreeg in de late namiddag toch een voorgevoel, of misschien toch eerder ook wat buikgevoel. Het zal een combinatie van beiden geweest zijn, laten we het daarbij houden. Stilletjes aan komt het besef dat de laatste avond met ons drietjes is aangebroken, we genieten er extra hard van en knuffelen met Muis tot ver na bedtijd. Dan krijgt mams door dat het van menens wordt, toch maar "tantanneke" bellen. Of het super dringend is? Bwa neen hoor, alles lukt nog prima! Alleen maar uit voorzorg, want ja we willen toch liever niet om 2h 's nachts bellen. Tegen de tijd dat ze arriveert hangt mama over de strijkplank, de 3 laatste weeën zijn van kriebels overgegaan tot het "laat-me-maar-doen-het-gaat-wel-en-laat-me-verder-gerust"-type. Toch maar onmiddelijk naar het ziekenhuis. Rond 23.30h wordt de auto voor de spoedingang geparkeerd. "Neem, toch maar al de valiezen mee, ik wil je niet nog een kwartier kwijt zijn", commandeert mams nog hangend over de motorkap. In het voorbijgaan van de plaasterkamer ziet paps een collega, maar mams vind het geen tijd voor een gezellig babbeltje. Als de deuren van het verloskwartier opengaan (en er weer even niks aan de hand is tussen de weeën door) lacht een bekend gezicht: "Lukt het nog? Ik kom zo bij je, eerst nog even een infuus prikken". We krijgen (eisen/vragen - zoals alleen bevallende vrouwen dat kunnen) een kamer. Plassen, dat is wat er moet gebeuren! Paps helpt tussendoor met het aandoen van iets comfortabel om te bevallen, maar bij het rechtstaan van het toilet opeens een plas: water gebroken. De vroedvrouw wordt zenuwachtig, paps houd het hoofd koel en wil mams in de stoel te helpen. Maar nog voor hij iets heeft bewogen hoort de vroedvrouw tot haar schrik: "Ik heb persweeën!". Mams wordt in de stoel geholpen (geduwd/gegooid - zoals alleen een bevallende vrouw zich dat kan herinneren). Als een kieken zonder kop loopt de vroedvrouw rond, het bekend gezicht komt binnen en brengt rust, de gynaecoloog zal er zo zijn! Nog even denkt mams dat het misschien nog een poosje zal duren, de wereld lijkt nog niet klaar voor een nieuwe bewoner. Maar zijzelf denkt daar anders over, er is geen weg meer terug! Meeduwen gaat vlotter dan tegenduwen, verzekert de gynaecoloog. En dan om 23.59 wordt er afgeklokt. Grote liefde voor een kleine beer!

Kinderlach

Mijn hoofd op hol. Ik zie de mensen tegen me spreken, maar heb geen idee wat ze zeggen. Het 's nachts opstaan eist zijn tol, de vermoeidheid hakt er zwaar in. En toch, toch kan ik gelukkig ook enorm genieten van onze kleine beer.

Extra rust

Ik was weer aan het werk, 2 dagen, maar de dokter besloot: tijd voor extra rust, namiddag dutjes zolang de baby niet doorslaapt. Voila, het bewijs ik lig met mijn voeten omhoog!

Nu al een bewogen jaar

Hoewel er hier een en al rust en stilte was, had mijn huis en hoofd een storm te verwerken.Want wees maar zeker, er gebeurde daar heel wat! Kerst en oud-en-nieuw verliepen nog tamelijk rustig, maar in de weken erna werd er gebouwd, geperst, gerouwd, gefeest en ook veel genaaid. Alles tegelijk, alles door elkaar. Absurd.

We verwelkomden een lief klein meisje en namen amper 3 weken later afscheid van een grijze oude man. Begin en einde zo kort verbonden, de kaartjes op de kast roze en grijs, mooie wensen van geluk en deelneming, tranen op mijn wangen van vreugde en verdriet.

Slaaphoekje

Ik zou graag zeggen dat Muis na meer dan 2 jaar eindelijk haar eigen kamertje heeft gekregen, maar het kleine hoekje dat ze inneemt kan je zelfs met een portie goede wil bezwaarlijk een kamer noemen. 

Wel het zit zo: Toen haar Pépé een hele poos geleden voor een (korte) periode bij ons introk sliep Muis nog gezellig bij mams en paps op de kamer. "Amper" een jaar en vier maanden later, ruilde pépé zijn gezellige kamer in voor een appartementje. Pépé was nog niet de deur uit of Muis zag haar kans schoon haar bed al in deze kamer te placeren. Tot mama er een stokje voor kwam steken! Ze dropte Muis een weekendje bij Bommie, gebruikte de nacht om de muren wat op te frissen en de deurstijl eindelijk een kleurtje te geven. De volgende avond toen Muis weer thuiskwam was alle overige plaats ingenomen door nieuwe kasten, een zetel en een bureau. 

Van een hoekje in de slaapkamer van mams en paps naar een hoekje in de bureau, het klinkt zo niet als een vooruitgang. Maar toch, mams deed haar best wat gezelligheid toe te voegen met een kleurrijk Kuifje nachtlampje, ook eend en de poezenposter verhuisden mee en er kwam nog een kerstboom en jannekemaanposter bij. Nog wat vintage Fisher price op de nieuwe oude kasten. En weet je, volgens mams is Muis best tevreden met haar gezellige hoekje.