vrijdag 31 oktober 2014

Buikgevoel

26 weken staan er op de teller. Enerzijds enige geruststelling want het zou al wel kunnen, anderzijds toch nog veel te vroeg. Als herinnering voor later schrijf ik het hier: Het zijn al zware weken geweest! Er loopt er deze keer al eentje rond en dat maakt dat eten echt moet klaar zijn, dat je 's ochtends niet alleen met jezelf meer in de knoop licht, dat tussendoor even ongestoord op de zetel liggen al eens wat moeilijk is. Ik was ziek, dat week ik nog. Twee daar zou het bij blijven en dat het maar goed zou gaan, want hier wilde ik niet nog eens door. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit zou vergeten hoe ellendig ik was ... En toch, de weken gingen voorbij even als de misselijkheid en zelfs de herinnering eraan. 
Wat ik niet vergeten was van de eerste keer was wat de hormonen met je bekken doen. Oh ja, ook deze keer komen we daar niet onderuit. Alsof ik thuishoor in een rusthuis, zo voelt het vaak. Ja en anderen bevestigen het, het ziet er ook zo uit! 
Elke dag is er ook weer meer beweging, we zijn al op het punt dat hier niet meer naar uitgekeken wordt, maar eerder gedacht: "alle kind, zit eens stil!". 
Je leest het al, ik heb geen talent voor zwanger zijn, het geduld om alles trager te doen ontbreekt, de ergernis bij vertragingen neemt exponentieel toe met de buikomvang. Maar heel af en toe zijn er dan plots van die momenten dat ik erin slaag toch te genieten, even naar beneden kijken, een hand op de buik en weten, ja dit is het allemaal waard!

donderdag 30 oktober 2014

Maandag Moekedag

Al sinds het einde van mijn zwangerschapsrust gaat Muis elke maandag trouw naar Moeke. Deze afspraak wordt slechts een zeldzame keer gemist, beide partijen kijken immers steevast uit naar een leuke dag vol pret en plezier! Het warme nazomer weer zorgde ervoor dat er zelfs eind oktober nog naar de speeltuin gegaan kon worden voor graven, draaien, wippen, klimmen en kruipen. Muis en Vake haalden hun hart op en Moeke, die zat grijnzend op een bankje haar twee peuters te bewonderen.