Ik vertelde u eerder al dat we reeds een bewogen tijd achter de rug hebben, en dit onder andere door de komst van een Kleine Beer in ons leven. Een week eerder dan gepland, geniepig in het midden van de nacht was ze er plots.
Het (korte) verhaal van haar geboorte: 's ochtends op controle, 2 cm ontsluiting maar zeker bij een tweede kindje blijkbaar geen reden om ook maar te vermoeden dat het zo snel kan gaan. Mama kreeg in de late namiddag toch een voorgevoel, of misschien toch eerder ook wat buikgevoel. Het zal een combinatie van beiden geweest zijn, laten we het daarbij houden. Stilletjes aan komt het besef dat de laatste avond met ons drietjes is aangebroken, we genieten er extra hard van en knuffelen met Muis tot ver na bedtijd. Dan krijgt mams door dat het van menens wordt, toch maar "tantanneke" bellen. Of het super dringend is? Bwa neen hoor, alles lukt nog prima! Alleen maar uit voorzorg, want ja we willen toch liever niet om 2h 's nachts bellen. Tegen de tijd dat ze arriveert hangt mama over de strijkplank, de 3 laatste weeën zijn van kriebels overgegaan tot het "laat-me-maar-doen-het-gaat-wel-en-laat-me-verder-gerust"-type. Toch maar onmiddelijk naar het ziekenhuis. Rond 23.30h wordt de auto voor de spoedingang geparkeerd. "Neem, toch maar al de valiezen mee, ik wil je niet nog een kwartier kwijt zijn", commandeert mams nog hangend over de motorkap. In het voorbijgaan van de plaasterkamer ziet paps een collega, maar mams vind het geen tijd voor een gezellig babbeltje. Als de deuren van het verloskwartier opengaan (en er weer even niks aan de hand is tussen de weeën door) lacht een bekend gezicht: "Lukt het nog? Ik kom zo bij je, eerst nog even een infuus prikken". We krijgen (eisen/vragen - zoals alleen bevallende vrouwen dat kunnen) een kamer. Plassen, dat is wat er moet gebeuren! Paps helpt tussendoor met het aandoen van iets comfortabel om te bevallen, maar bij het rechtstaan van het toilet opeens een plas: water gebroken. De vroedvrouw wordt zenuwachtig, paps houd het hoofd koel en wil mams in de stoel te helpen. Maar nog voor hij iets heeft bewogen hoort de vroedvrouw tot haar schrik: "Ik heb persweeën!". Mams wordt in de stoel geholpen (geduwd/gegooid - zoals alleen een bevallende vrouw zich dat kan herinneren). Als een kieken zonder kop loopt de vroedvrouw rond, het bekend gezicht komt binnen en brengt rust, de gynaecoloog zal er zo zijn! Nog even denkt mams dat het misschien nog een poosje zal duren, de wereld lijkt nog niet klaar voor een nieuwe bewoner. Maar zijzelf denkt daar anders over, er is geen weg meer terug! Meeduwen gaat vlotter dan tegenduwen, verzekert de gynaecoloog. En dan om 23.59 wordt er afgeklokt. Grote liefde voor een kleine beer!
