The circle of life - part 2

Zelf zou ik het beschrijven als "nostalgisch", vraag je het aan mijn man zal hij het eerder omschrijven als verzamelwoede. Alles kan ik nog wel ooit ergens eens voor gebruiken, denk ik toch altijd met propvolle kasten, kelders en soms zelfs livings tot gevolg. Och ik troost me met de gedachten dat ik er niks aan kan doen, dat ik het thuis met de paplepel heb binnengekregen. Want ja, het huis van Bommie en Bompie Muis is hetzelfde lot beschoren. En ik moet mijn man gelijk geven dat ik nooit de tijd zal hebben om met al die verzamelde spullen nog ooit iets te doen en ja er zit veel rommel bij. Maar dan komt het moment dat je tussen al die spullen zo eens iets tegenkomt waardoor je hart smelt. Enkele weken geleden was zo'n moment daar, ik kwam op zolder mijn eigen kinderwiegje tegen. Zou dat niet mooi zijn, mijn kleine Mieke Muis in mama's wieg? En jawel zo geschiedde het. De oude versleten omranding belande (zonder recyclage) in de vuilbak, mooie nieuwe stofjes werden gekozen, geknipt (fout geknipt blijkbaar), opnieuw geknipt, nogmaals herknipt en uiteindelijk gestikt tot ... tada....

Een wiegje voor mijn kleine Mieke Muis, een nieuwe cirkel rond gemaakt!

Circle of life

Ik werd geboren met een weelderige donkere haardos. Werd als enig kleinkind lekker verwend door mijn grootmoeder, "ons Bommie", ik was haar hele leven. Al heel jong zag ik, gezien de situatie, mijn kans mooi haar naaimachine in te palmen zo gauw daar even tijd voor was. Uren spendeerde ze met bezorgd kijken dat mijn vingers niet onder die gevaarlijk scherpe naald in verdwenen. Maar kleine kindjes worden groot, en dit kleine meisje leerde dat Bommies blijkbaar een vervaldatum hebben. 18 jaar was ik toen haar naaimachine voor eeuwig de mijne werd.

Nu, bijna 10 jaar later ben ikzelf mama van een klein meisje, geboren met een weelderige donkere haardos. Als (voorlopig?) enig kleinkind word ze verwend door haar grootmoeder, "ons Bommie", ze is haar hele leven! Maar vanaf hier begint "the circle of life" plots barsten te vertonen, "ons Bommie" heeft zelf namelijk nooit geleerd hoe de naaimachine te bedienen. Of toch? Ondanks het feit dat mijn kleine meisje slechts 3 maanden oud is spendeerde ze in mama's buik en op mama's schoot reeds vele uren achter die machine, met mama bezorgd kijkend dat ze haar vingertjes niet mee onder de naald duwde.

Alles begon toen dat kleine meisje, mijn Mieke Muis, plots 2 maanden voortijd besliste om mama wat extra rust te gunnen (lees "verplichten" want deze mama is bijzonder slecht in rusten). Gelukkig mocht er na 2 weken bedliggen eindelijk weer al eens wat meer bewogen worden, dat liet deze mama zich geen twee keer zeggen. Tijdens een van de uitjes die hierop volgden kwam ik het boekje "Zachte knuffels van stof" van Charlotte Rion. Ik durfde eerst niet goed, zou ik het na al die jaren dat de machine stof had staan vangen op zolder nog kunnen? Na wat bedenktijd waagde ik de stap, deze stap zou het begin van een eindeloos verhaal blijken ...

Na de knuffels waagde ik me aan slofjes, ik had de smaak duidelijk te pakken, parklegges, slaapzakken, luiers en kledij volgden. Hoewel ik nooit lessen kreeg lukte veel van deze dingen toch aardig, mijn vader zij altijd: "Met boerenverstand geraak je al een aardig eind op weg", dit geld naar mijn inziens ook voor naaien.